Ik ben opgegroeid in een fijn gezin waar ik al vroeg heb geleerd om er voor anderen te zijn en voor ze te zorgen. Onbedoeld cijferde ik mezelf steeds meer weg door de gevoelens van anderen boven mijn eigen gevoelens te plaatsen. Mijn puberteit stond vooral in het teken van ontdekken, nieuwe mensen leren kennen maar ook grenzen opzoeken. Daar heb ik veel van geleerd, ook door verkeerde keuzes te maken. In mijn jong volwassen leven heb ik een aantal ingrijpende gebeurtenissen meegemaakt waarbij ik mezelf steeds verder wegcijferde. Ik luisterde en hielp iedereen maar zorgde niet voor mezelf. Mijn eigen problemen zag ik niet door met anderen bezig te zijn en ik liet anderen over mijn grenzen heen gaan. Ik werkte hard aan het welbevinden van anderen (pleasen) en kreeg daar ook altijd veel lof en waardering voor.
Tijdens mijn relatie en later huwelijk vervaagden mijn grenzen nog verder, ik raakte mezelf beetje bij beetje kwijt. Deze relatie kenmerkte zich steeds meer in dwingende controle, naar intieme terreur en uiteindelijk huiselijk geweld. Achteraf gezien waren alle rode vlaggen aanwezig maar niemand zag het, ik ook niet!
Tot mijn lichaam aan de handrem trok waardoor ik tot bijna niets meer in staat was. Ik kon niet eens meer voor mijn eigen lieve kinderen zorgen. Ik durfde eindelijk voor mezelf te kiezen en verbrak de relatie. Ik wist amper waar ik in was beland en kon dat ook niet goed onder woorden brengen, het was chaos in mijn hoofd en mijn lijf schreeuwde van de pijn. Na een wurgpoging zocht ik eindelijk hulp, een heftige periode volgde van stalking en intimidatie. Mijn hulpvraag kon ik nauwelijks onder woorden brengen vanwege de angst, paniek en chaos in mijn hoofd. Tijdens een heftige en vervelende scheidingsperiode vond ik steeds meer kracht om voor de kinderen op te komen. Maar ik ging weer door om alleen voor anderen te zorgen, ik zag simpelweg ook niet hoe laag mijn zelfbeeld was en in welke overlevingsstrategie (coping) ik was beland. Ik nam me wel voor om vaker “nee” te zeggen maar het lukte me niet.
Pas toen ik mijn huidige lieve partner leren kennen werd ik geconfronteerd met mijn gedrag, dat niet (meer) helpend was. Ik geloofde in eerste instantie niet dat iemand lief kon zijn zonder iets terug te verwachten. Ik bleef maar zoeken naar dat addertje… Op een liefdevolle manier heeft hij me laten inzien dat voor jezelf zorgen helemaal niet ‘egoïstisch’ is. Ik ben aan de slag gegaan met het doorbreken van mijn patronen, mijn helingsproces. Ik heb mijn valkuilen en levenservaringen om weten te buigen naar kracht en dat voelt goed! Naast de cognitieve heling (brein) ben ik naar mijn lichaam gaan luisteren, beter voor mezelf gaan zorgen en durf inmiddels “in het licht te gaan staan”! Dat wil niet zeggen dat het nooit meer donker is, ook in mij is het wel eens donker. Ik heb geleerd om compassievol naar mijn donkere kanten te kijken en deze te integreren in mezelf. Als Yin-Yang. Mijn missie is dan ook anderen helpen uit het donker te komen, in het licht te gaan staan en vandaaruit je donkerte integreren en inzetten als kracht!